dinsdag 3 januari 2012

REQUIEM

Vorig jaar ben ik gestart met een serie artikelen in De Gazet, de nieuwsbrief voor vrijwilligers van Hospice Het Gasthuis in Groningen. Ik schrijf elke keer over een ander Requiem, de gezongen kerkmuziek van de uitvaartdienst in de Katholieke Kerk.
Het requiem heeft niets met De Voorzitters te maken. We zijn geenszins van plan om onze mooie onderneming ten grave te dragen, al zit het economische tij op dit moment niet zo mee.
Mijn (vrijwilligers)werk in Hospice Het Gasthuis heeft mij geïnspireerd om over het Requiem te schrijven. Op mijn LinkedIn profiel vertel  ik beknopt iets over dat werk: " Ik probeer daar van zinvolle betekenis te zijn voor stervende mensen. Dat vraagt geduld en bescheidenheid, niet mijn sterkste kanten... Dus ik leer daar veel".
In een blog van vorig jaar schreef ik: "Ik zie mezelf als één mens. In ben altijd mezelf, in de zin van: ik ben nooit iemand anders. Maar ik bekleed wel rollen. Die zijn soms heel verschillend, maar ze beïnvloeden elkaar allemaal. Als voorzitter neem ik mijn ervaringen als acteur mee, als vrijwilliger mijn ervaringen in de zorg voor verstandelijk gehandicapten, als vader neem ik mijn politieke visie mee, als vaste bezoeker van het klooster van Chevetogne in de Ardennen heb ik profijt van mijn kennis van het enneagram".
In deze blog een paar citaten uit het eerste artikel in de Gazet.
Dankzij mijn opa ben ik vanaf mijn jongste jeugd gefascineerd door het Requiem. Mijn opa, banketbakker van beroep, had een prachtige stem. Hij zong bariton, maar hij haalde ook de meeste tenorpartijen. Tegenwoordig zouden we zeggen dat hij freelance koorzanger was. Na zijn pensionering was hij, samen met een paar andere heren, in te huren voor gezongen rouw- en trouwdiensten in de Katholieke parochiekerken van Utrecht. Op doordeweekse dagen konden die parochies hun eigen kerkkoor niet op de been brengen. Mijn opa en zijn maten speelden daar handig op in..
Zijn ondernemingslust en zijn muzikaliteit, hij zong door tot op z'n 90e, heb ik blijkbaar van hem. Ik richtte De Voorzitters op, hij De Voorzangers.
Ik heb mijn opa vaak horen zingen in mijn eigen parochiekerk aan de Biltstraat, waar ik misdienaar was. Op doordeweekse ochtenden mocht ik regelmatig verzuimen van school vanwege assistentie bij rouw- en trouwdiensten. Dubbel feest: niet naar school én samen met opa een plechtigheid opluisteren. Rouwdiensten vond ik prachtig. Mijn opa en zijn koortje zongen dan een plechtige Requiemmis, met als hoogtepunt het Dies Irae met z'n lugubere tekst. Pas halverwege de jaren 60, toen het Kerklatijn vertaald werd in plechtstatig Nederlands, drong de gruwelijke tekst tot ons door. Maar mijn opa trok zich daar weinig van aan. Hij bleef uit volle borst over hel en verdoemenis zingen tot zijn eigen dood er bijna op volgde.
Ik ben van plan om in de komende blogs vaker te citeren uit deze artikelen. Veel componisten hebben Requiems geschreven. Zeer boeiende muziekliteratuur. Ik vind het een grote kunst om bij een uitvaart, een zeer serieuze aangelegenheid, muziek als een contrapunt toe te voegen. Troostend en soms droevig, maar ook aangenaam en zelfs lichtvoetig. Ik realiseer me dat ik in mijn werk als Voorzitter die tegenstelling ook vaak opzoek. Want ik vind dat je een serieus onderwerp nooit somber en saai moet presenteren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten