maandag 9 januari 2012

TOLBERT

Jammer dat het voorbij is...

Tolbert, het dorp waar we vijftien jaar in de voormalige pastorie hebben gewoond, waar onze kinderen door weer en altijd tegenwind naar de basisschool fietsten, het gastvrije dorp waar we onze eerste banen in het Noorden kregen, waar we 's zomers uitbundige feesten vierden in de grote pastorietuin, waar we in de winter via het Hoofddiep naar het Leekster meer schaatsten. Bijna zo'n dorp zoals Wim Sonneveld bezong.
Ook het dorp waar de jeugd ons tijdens onze eerste Oudejaarsavond letterlijk een vuurproef afnam met een helse kerstbomenverbranding voor de deur en een angstaanjagend vuurwerkbombardement. Het dorp waar ik gevraagd werd, al was ik geen echte autochtoon, om op nationale feestdagen de vlag uit te hangen hoog in de toren van de Middeleeuwse kerk. Tolbert, 't Olde Bert, Gronings voor de Oude Buurt.
Tolbert, dat in 1984 voor het laatst landelijk in het nieuws kwam, toen 'Jumping Jack' Middelburg een dodelijke smak maakte in het stratencircuit van de CC-motorraces, haalde vorige week  na 28 jaar bescheidenheid eindelijk weer de voorpagina's: de dijk langs de Tolberter Petten en de Matsloot dreigde te bezwijken. De Petten: een moeras dat pas in de jaren '20 van de vorige eeuw 'droog'gelegd was.  Buurtschappen met schitterende namen als 't Kret, de Jammer en Pasop zouden blank komen te staan.
Tolbert, waar de boeren in het gebied weigerden te vertrekken. Niet omdat het zulke spreekwoordelijke Groningse stijfkoppen waren, zoals kortzichtige Randstedelijke media veronderstelden.  Neen, omdat het verstandige mensen waren die hun vee niet in de steek wilden laten voor een onbekend aantal centimeters water. Waar waren die autoriteiten trouwens? De dijkgraaf van het waterschap? Mij niet opgevallen. De burgemeester van Leek, waar Tolbert onder valt? Weinig van gehoord op radio of tv. Alleen Peter Rehwinkel, burgemeester van Groningen, voorzitter van de veiligheidsregio (nooit eerder over gehoord), was in beeld. Maar ook hij kreeg het niet voor elkaar om de mensen hun boerderijen en huizen uit te krijgen.

Helaas, ik woon al jaren niet meer in Tolbert. De kerk en de pastorie in 't Olde Bert, hoog gelegen op een zandrug, bleven veilig voor het water. Wat had ik graag de klokken in de oude toren geluid om iedereen van Lettelbert tot Boerakker en van Diepswal tot Enumatil te waarschuwen en uit te nodigen naar het oude dorp te komen, naar het Oalerliek Dörp. Wat had ik, als zelfbenoemd voorzitter van Veilig Tolbert, graag de vlag uitgehangen ten teken dat alles weer veilig was. Jammer dat het voorbij is...
Mijn Groningse lijfspreuk staat meer dan ooit als een paal boven water: een wijde blik verruimt het denken!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten