GRUMPY OLD MAN en VERMOEID GEREUTEL VAN JONGELUI

De tweedaagse training aan 4e jaars studenten communicatie loopt als een trein.

Voor het eerst werk samen ik met een nieuwe collega, net als ik een freelancer: een gedreven en sprankelende professional, met een dijk aan praktijkervaring, sympathiek, scherp, snel, geestig, stoer, ondernemend. We staan samen voor de groep van 26 studenten alsof we elkaar al jaren kennen. We lokken discussies met de studenten uit, we stellen ze prikkelende vragen, we houden het tempo hoog, we vertragen als dat nodig is. We illustreren de beknopte theoretische informatie met actuele voorbeelden en na elk blokje theorie brengen we het geleerde in de praktijk met oefeningen in kleine groepen.
De middag van de tweede dag is meestal het hoogtepunt van de training. Dan legt een door de wol geverfde communicatieadviseur twee praktijkcases voor, waar de studenten hun tanden in mogen zetten. Zeer uitdagend voor studenten die vlak voor hun afstudeeropdracht staan.
Ook met deze gastadviseur werk ik voor het eerst samen. Hij heeft moderne casuïstiek over het spannende grensgebied tussen interpersoonlijke communicatie en informatietechnologie; hij vertelt er met verve over en speelt vol overtuiging zijn rol als opdrachtgever voor de studenten. Samen geven we  opbouwende feedback aan de groep.
Aan het eind van de middag, rond half vijf, doen we nog even een rondje met eerste indrukken over de tweedaagse:
Eerste student: "Ja, wel leuk, maar ook wel twee hele lange dagen"
Tweede student: "Wel leerzaam, maar het duurde zo lang"
Derde student: "Ik weet niet of ik er veel aan gehad heb, het duurde mij veel te lang"
Vierde student: "Ik vond het ook twee erg lange dagen, maar het was ergens wel leuk"
Vijfde student: "Best wel leuk maar zo lang"
Tiende student: "Vooral de eerste dag vond ik erg lang duren"
Elfde student: "Ik vond juist de tweede dag zo lang duren"
Twaalfde student: "Soms interessant, maar vooral langdradig"
Zestiende student: "Wel leuk eigenlijk, maar er kwam geen einde aan"
Twintigste student: "Ik zag er van te voren erg tegen op, twee van die lange dagen"
Eenentwintigste student: "Vooral die theoretische dingen duurden zo lang"
Vijfentwintigste student: "De middagen duurden zo lang"
Zesentwintigste student: "Je kunt zo'n training ook in veel kortere tijd geven"

Ben ik een grumpy old man, ben ik hier te oud voor geworden?
Neen, ik voel me in topconditie, ik barst van de energie, maar de studenten, sommigen veertig jaar jonger dan ik, zijn doodop en spartelen als vissen op het droge.
Alles moet LEUK zijn. Alles moet SNEL zijn. De wereld draait door. Ik kan dit vermoeide gereutel van jongelui amper verwerken, ik word cynisch van dit gezeik. Pesterig voorspel ik aan het eind van de feedbackronde hoe zwaar die arme studenten het zullen krijgen in de wereld van de Grote Mensen, waar iedereen van half negen tot vijf uur werkt, en minstens tot je zeventigste.

Ik spreek mezelf bestraffend toe met strenge theorieën: ik hoor te weten dat het bij communicatie niet om de zender maar om de ontvanger gaat, en ook dat de kiezer altijd gelijk heeft, en dat de klant koning is, en dat de student (de client, de patient, de burger, het kind, de mensch) centraal staat, en dat je anderen nooit de schuld moet geven van je eigen frustratie. Maar het helpt me geen moer.

Ik zalf mezelf met milde theorieën: lage ademhaling en stevig aarden en andere meningen accepteren zoals ze zijn, mij verheugen over dertien studenten (50%!) die niet klaagden over vermoeidheid, kritiek interpreteren als feedback en gratis advies, mij verwonderen over de bonte verscheidenheid aan ideeën, mijn schouders ophalen en me realiseren dat het de volgende keer weer beter wordt. Maar het helpt me geen moer.

Wat mij troost is dat ik zo geweldig heb samengewerkt met twee inspirerende en ondernemende collega's.
Wat mij mild stemt is dat we een vorm van onderwijs hebben gegeven waar ik met hart en ziel achter sta.
Maar waar ik vooral vrolijk van word is het geld dat ik deze twee dagen heb verdiend. Daar ga ik zo SNEL mogelijk hele LEUKE dingen van doen! Ik hoor het de sublieme kunstenaar Frank Zappa zingen: 'We are only in it for the money'