HOE TROTS KUN JE ZIJN

“It deserves to be seen by more people. Come back, Theater Artemis”. Zo eindigde de prachtige recensie in The New York Times van 29 januari 2012 over de voorstelling ‘Woeste Hoogten’  van de Nederlandse theatergroep Artemis. Mijn zoon Joris speelde daarin de rol van Heathcliff, de sensitieve woesteling die door de twijfelende Cathy wordt afgewezen. (Zie ook een van mijn vorige blogs, onder de titel ‘Jongetjes’.)

Onze Joris op Broadway, volle zalen in het New Victory Theater!! Citaat uit een andere recensie: “Joris Smit is a fireball of focused energy, awareness and seemingly abandoned phisically. Every expression and gesture counts”.  Hoe trots kun je zijn als vader?

Tot vorig jaar mei speelden Joris en ik samen de voorstelling ‘Dennendal’ van het NNT, in tientallen Nederlandse theaters en instellingen. Telkens werd ik verlegen als een kind als hij in dat stuk zei dat hij zijn talent als acteur grotendeels van mij had gekregen.

Als dagvoorzitter hou ik wel van een pittige portie cabaret.  Met genoegen schud ik een zaal uit zijn middagdip met een geplaatste grap. Mijn compagnon Mick zet tijdens een serieuze conferentie met succes een canon in:  hij laat volle zalen zingen en ontspannen. Ach, je probeert het op een wat andere manier dan die mannen in pakken achter groene tafels en mahoniehouten katheders. Maar we zijn geen acteurs of kunstenaars.

De laatste weken heb ik een paar boeiende workshops gevolgd, zoals over communicatie en mindfulness, over creatieve werkvormen voor vergaderingen of over Het Nieuwe Werken bij de overheid. Vaak kom ik daar oud-studenten tegen uit de tijd dat ik als docent/trainer op de Hanzehogeschool werkte. Meestal zijn zij net als ik deelnemer; ik oogst dan graag hun complimenten als ‘ Jij gaat ook maar door’.
Soms presenteren ze hun nieuwe ideeën, zoals laatst Kim Spinder, tijdens het Open Innovatie Festival.

Als een zuidelijke mistral, als een wervelwind van inspiratie, spontaniteit, intelligente intuïtie en humor vloog Kim door de zaal met ambtenaren in het koude Groningen.

Ik citeer uit de aanbevelingen van Kim op LinkedIn: “Blij word ik als ik Kim zie. Zij weet zoveel mensen te inspireren”; “Begaafd spreekster”; “Ik mag Kim met recht ‘mijn muze’ noemen”; “Her energy and free thinking. She's doing a great job in innovating government”

Hoe trots kun je zijn als oud-docent? Wat een talent! 

Wat jammer dat het Instituut voor Communicatie en Media van de Hanzehogeschool haar en die vele andere supertalenten nauwelijks inzet voor het onderwijs van nu.

Als ik als dagvoorzitter een zaal bij de les moet houden, is er iets mis. Soms moet ik keihard werken om de gaten te dichten die doodsaaie sprekers hebben laten vallen. Bij mensen als Kim Spinder hoef ik niets meer te doen dan een spetterende aankondiging en een diepe buiging van de meester voor de leerling. Dankbaar werk.