OVER HET UITLATEN VAN MIJN HOND EN ANDERE HAASTVERSLINDENDE ACTIVITEITEN

Eén grote ergernis, die hond van mij: snuffelen bij elk piespaaltje, zeiken tegen elk muurtje, debiel voor zich uit staren op elk grasveldje, gierend aan de riem trekken in het zicht van elk hondachtig mormel, om aandachtknuffels zeuren bij elk oud vrouwtje. Maar ik heb haast. Hij pikt mijn tijd in.

Maar als ik Ayke het tempo laat bepalen, geniet ik van de langzaam invallende herfst met de geur van het najaar in de bomen, de vijver die weer helder wordt nu het eendenkroos oplost na de eerste nachtvorst.

Het kost mij moeite om mijn tijd en tempo af te staan, maar Ayke mijn hond is zich nergens van bewust en talmt en talmt en talmt.

Het vrijwilligerswerk in het Hospice kent drie shifts: de drukke ochtend met veel verpleegkundig en huishoudelijk werk, de actieve middag met voorbereidingen voor het eten, de rustige avond. Ik doe vooral avonddiensten, want overdag ben ik zo druk als een kleine voorzittersbaas maar kan zijn.

De avonden zijn vaak saai. Doodzieke mensen slapen meestal al vroeg. Ik wil zo graag iets nuttigs doen, iets hulpvaardigs, iets betekenisvols: een troostend gesprek voeren met een stervende, iemands lippen bevochtigen, een nabestaande ondersteunen.

Het is stil in het Gasthuis. De vaatwasser wacht om uitgeruimd te worden, de warme slopen en handdoeken wachten om opgevouwen en gestreken te worden, de vuilnisbakjes om geleegd te worden in de container…

Terwijl ik strijk, verstrijkt de tijd. Ik herinner mij een zin van de dichter Jean Pierre Rawie: “Door stervenden omgeven schuif ik mijn deadline voor mij uit”.

Eén of twee keer per jaar ga ik een paar dagen naar de Benedictijnenabdij in Chevetogne, in de groene heuvels van de Belgische Ardennen. De aangename rust in dat klooster, de prachtige gezangen van de monniken, de ontmoetingen met monniken en met gasten: ik voel me thuis in deze sfeer.

Er heerst een andere tijd. Ik neem direct het tempo en de dagorde van het klooster over: dat heeft een helende uitwerking op mijn geest en lichaam.

In het boek ‘De Celestijnse Belofte’ rent de hoofdpersoon in hoog tempo van het eerste inzicht naar het tweede spirituele niveau, naar de derde tot en met tiende topervaring.

Bij de Benedictijnen is er maar één niveau: het beginnersniveau, en er is slechts het langzame tempo, van dag tot dag, waarin we oefenen in spiritueel verbetermanagement.

Dat troost mij. De regel van Benedictus is een leefregel voor beginners.

Met moeite sta ik mijn tempo en tijd af. Ik sta te popelen om zinvol te zijn. Ik wil een steeds hoger niveau bereiken.

Maar volgens de Benedictijner leefregel zou ik niet alleen op tijd met de dingen moeten beginnen, maar vooral op tijd moeten stoppen. Maar ook gisteren zat ik weer tot half één ’s nachts voor mijn computer. Om dit zinvolle stukje over rust te schrijven.

Kom op 18 oktober, over drie weken naar 'HERNEEM DE TIJD - FESTINA LENTE' ons bijzondere festival over werkdruk en tijdsdruk, stress en rust, slow en fast, in de prachtig gerenoveerde Melkfabriek in Bunne (Dr.) Er zijn nog een paar plaatsen. Mail je naam en adres naar info@werkbeter.org
Meer informatie op http://devoorzitters.nl/8-nieuws/59-herneem-de-tijd-festina-lente