Ook dit jaar weer tientallen vingers, handen, onderarmen,
oren, veel ogen en een enkele neus. Je zou bijna denken dat de Shariawetten in
Nederland op grote schaal zijn uitgevoerd. Maar het was de voorspelbare schade
van een vreugdevolle oudejaarsnacht.
Het was ook geen kwestie van effectief Nederlands snelrecht.
Het waren Gods voorspelbare en onmiddellijke straffen voor roekeloze jongetjes,
de groepsgewijs rondtrekkende testosteronbommetjes van 14 en 15 jaar,
aangemoedigd door gilletjes van schaapachtige meisjes.
Binnenkort worden de afgerukte ledematen en holle oogkassen
weer gefotografeerd als afschrikking voor de jongetjes van nu nog 12 en 13
jaar. Maar dat zal bij de jaarwisseling naar 2013 geen effect hebben. Wat helpt wel?
Mijn zoon Joris is acteur. Hij speelt momenteel in de
prachtige en bekroonde voorstelling “Woeste Hoogten” van theatergroep Artemis.
Ze spelen het stuk in theaters in Nederland en België, en eind januari zelfs op
Broadway in New York tijdens een internationaal jeugdtheaterfestival.
Ze spelen het stuk soms ook voor scholieren, waaronder
jongetjes van 14 en 15, in het (verplichte) kader van Culturele en Kunstzinnige
Vorming. Voor Vlaamse jongeren gaat dat eigenlijk altijd goed, in Nederland is
het vaak een ramp.
De acteurs hebben eigenlijk maar één antwoord op een
rumoerige zaal: met driedubbele energie en intense overtuiging spelen en
doorspelen. Op die manier weten ze bijna elke zaal te winnen.
Maar een paar weken geleden, op een van de laatste dagen
voor de kerstvakantie, lukte het niet. De meisjes en vooral de jongetjes waren niet
te bedaren. Luidruchtig gekuch, doorlopend gebabbel en gehinnik; ‘fuck die
bitch’ en ‘lekkere tieten’ tijdens een liefdesscène; treiterend geklap als een
acteur het podium verliet; holle boeren en scheten toen een acteur een fles whisky
aan zijn mond zette; gesis en boe-geroep dwars door dialogen heen; honende
schaterlachen bij een subtiel grapje.
De laatste tien minuten bleef het wat rustiger. Ook
onbeschofte pubers worden moe. De acteurs waren bekaf en dropen na het
verplichte applausje het toneel af.
Na afloop, in het theatercafé, hoorde Joris dat een van de
docenten de jongeren complimenteerde: “Jullie hebben het prima gedaan, jongens!
Aandachtig tot het eind.”, kwijlde de opportunist.
Joris keek de docent aan en articuleerde zoals een
acteur betaamt: “Wat ben jij een lul”. En hij bedacht de afschrikwekkendste Shariawetten, niet voor
jongetjes maar voor laffe leraren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten